EMOCJA, KTÓREJ NAJBARDZIEJ SIĘ WSTYDZIMY 
No to proszę, obstawiamy, o której emocji tu będzie?
Zanim podpowiem, mały spojler – to tekst z happyendem
Nosi kolorową sukienkę – niech będzie nawet z jedwabiu, dobraną biżuterię i adekwatne buty. Na pierwszy rzut oka, wszystko gra i pasuje.
Kto to?
A no wstyd, przebrany za perfekcjonizm.Wstyd tak bardzo się wstydzi, że trudno go spotkać w wersji obnażonej. W zestawie kostiumów ma jeszcze wszelkie formy tłumienia.
To relacyjna, społeczna emocja.
Osoby z rzutkim umysłem powiedzą – mam rozwiązanie, to proste: „Przestań się porównywać i rób swoje!”
A ja, choć lubię upraszczać, tym razem odpowiem: „To nieco bardziej skomplikowane.”
Jest tak. Mądrzy tego świata sprowadzili psychiczne potrzeby do absolutnego minimum i wyszło im, że zasadniczo mamy dwie. Dokładniej jest to kontinuum, po którym się poruszamy między asertywnością, a przywiązaniem. 
A zatem naturalnie ciągnie mnie do bieguna: inni, bo potrzebuję wiedzieć, że ktoś mnie widzi, że jestem częścią całości. A tu wstyd zatrzymuje mnie w pół drogi i mówi: „jeszcze nie…”
inni, bo potrzebuję wiedzieć, że ktoś mnie widzi, że jestem częścią całości. A tu wstyd zatrzymuje mnie w pół drogi i mówi: „jeszcze nie…”Jeszcze nie wiesz wystarczająco dużo, żeby napisać książkę.”, „Jeszcze nie ogarnęłaś emocji, żeby umówić się na randkę” „Jeszcze nie zrobiłeś wystarczająco, żeby pójść po podwyżkę lub założyć własną firmę”.
No to zmieniam kierunek i zdążam w stronę bieguna: ja. Zaczynam się izolować. A wstyd jak ten chochlik, przeskakuje na drugą stronę i wmawia, że widocznie coś ze mną jest nie tak, zasłużyłam sobie, powinnam się poprawić.
ja. Zaczynam się izolować. A wstyd jak ten chochlik, przeskakuje na drugą stronę i wmawia, że widocznie coś ze mną jest nie tak, zasłużyłam sobie, powinnam się poprawić.
Kiedyś wstyd łączyłam z nieśmiałością, introwertyzmem, wycofaniem. Widziałam człowieka pochylonego, ze spuszczoną głową, jakby chciał stać się niewidzialny.Dziś poszerzam ten obraz o zrekompensowaną wersję wstydu, czyli osoby perfekcyjne, sztywne, często zbyt ambitne.
I robi mi się smutno, gdy to piszę. Bo wstyd jest o tym, że „nie zasługuję”. Używając dosadniejszych słów, wstyd jest o jakiejś formie nienawiści do siebie.
I zatrzymuję się nad osobami, które zakleszczył wstyd, czasem na wiele lat.
A ponieważ lubię szukać rozwiązań i znajdować nadzieję. Dlatego przywołam Brene Brown, którą wieloletnie badania doprowadziły do obserwacji, że osoby rzadko doświadczające wstydu cechowały dwie stałe:
Posiadali wewnętrzną pewność, postawę: „Zasługuję…” Byli autentyczni (mieli zgodę na niedoskonałość) i darzyli samych siebie współczuciem i życzliwością.A zatem, Zasługuję na…
0 komentarzy